... یا مرگ افسانه ای بیش نیست

دو شب پیش با هم خوابگاهی ها دوچرخه را برداشتیم و زدیم بیرون. ساعت 10 شب بود. 30 دقیقه ای پا زدیم تا رسیدیم به یک منطقه بسیار زیبای کلگری. از اینجا که در نوک یک تپه واقع شده میشود تمام شهر را دید. ساختمانهای بلند و پر از نور. چند تا نیمکت هم آنجاست که بیشتر اوقات عشاق روی آن نشسته اند و از منظره بسیار زیبای آنجا لذت میبرند. گاهی هم بوسه ای و نوازشی. برخی مستند و برخی هشیار. جالب است که بدانید طبق قوانین کانادا نوشیدن مشروب در مکانهای عمومی ممنوع است. البته مردم اینجا و آنجا گوششان خیلی بدهکار این حرفها نیست. این است که میبینی هر کس یک شیشه آب پرتقال دستش است! البته آب پرتقال خالص هم نیست. به قول مولوی:

"بوی شراب میزند

خربزه در دهان مکن!"

بگذریم. روی نیمکت نشسته بودم و داشتم از تماشای قسمت مرکزی شهر لذت میبردم. این منظره خیلی برایم آشنا بود. اینها همان ساختمانهایی بودند که قبل از سفرم به کانادا بارها و بارها از گوگلِ زمین ( Google Earth ) به آنها نگاه کرده بودم. نگاه کرده بودم و آرزو کرده بودم که همه چیز به خوبی پیش برود و من روزی آنجا باشم.

حالا من اینجایم. سر خوشِ سر خوش. هوا کاملا تاریک شده (اینجا در تابستان هوا حدود ساعت ده و نیم شب تاریک میشود) و این تاریکی ارتباط عجیبی دارد با مرگ. و این منظره بسیار زیبا و این چراغهای رنگی و این هوای دل انگیز ارتباط عجیبی دارد با زندگی! به خودم میگویم کاش مرگ افسانه ای بیش نبود. آنگاه می شد برای همیشه لذت برد. برای همیشه دوست داشت. برای همیشه بود. می شد بینهایت هم آغوشی را تجربه کرد. بینهایت با هم بودن را. بینهایت بودن را...